نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• لیلا زمانی کوخالو ¹
• مژگان سپاه منصور ²
• خدیجه ابوالمعالی الحسینی ³

¹ دانشجوی دکتری، گروه روان شناسی تربیتی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

² دانشیار، عضو هیات علمی و معاون آموزشی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

³ دانشیار گروه روان شناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده

این پژوهش با هدف، تعیین اثربخشی آموزش صلح، بر روابط بین‌فردی وانگیزه‌تحصیلی دانش‌آموزان، به‌روش نیمه‌تجربی با طرح پیش آزمون- پس‌آزمون با در نظرگرفتن گروه کنترل وپیگیری یک‌ماهه انجام شد. جامعه‌آماری پژوهش، کلیه دانش-آموزان دختر دوره‌ اول متوسطه منطقه 19، آموزش وپرورش شهرتهران ، درسال‌تحصیلی 99-98 ، به تعداد بالغ بر5901 نفر بود. حجم نمونه آماری پژوهش،40 نفر دانش‌آموز دوره‌اول متوسطه بود که به‌روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده‌اند. ابزار گردآوری داده‌ها، بخش ارزیابی روابط ‌بین‌فردی و انگیزه‌تحصیلی ازپرسشنامه شایستگی تحصیلی(ACES)، الیوت ودیپرنا (1999) بود. پس ازاجرای پیش‌آزمون، گروه آزمایش طی8 جلسه90 دقیقه‌ای به‌صورت پی‌درپی، براساس پروتکل آموزش صلح محقق ساخته، تحت آموزش‌صلح قرارگرفته وگروه کنترل، هیچ‌گونه آموزشی دراین زمینه دریافت نکردند. درانتها، هردوگروه درمعرض آزمون ارزیابی روابط بین‌فردی و انگیزه‌تحصیلی قرارگرفتند(پس‌آزمون). پس از گذشت یک ماه مجدداً هر دو گروه درمعرض همان آزمون‌ قرارگرفتند(پیگیری). داده‌ها به‌روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر وآزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. تحلیل واریانس نشان داد که آموزش صلح 57 درصد تغییرات واریانس نمرات مهارت‌های بین‌فردی و1/46 درصد تغییرات واریانس نمرات انگیزه‌تحصیلی را تبیین می‌کند؛ بنابراین می‌توان گفت آموزش صلح در افزایش مهارت‌های بین‌فردی و انگیزه-تحصیلی دانش‌آموزان مؤثر بوده است. و این تأث یر پس از مرحله پیگیری پایدار مانده است(01/0 p<). نتایج این پژوهش حاکی ازضرورت یادگیری چگونه باهم زیستن است. آموزش‌صلح باتأثیرگذاری مثبت بر روابط بین‌فردی وانگیزه‌تحصیلی دانش‌آموزان، موجب بهبود روابط بین‌فردی دانش‌آموزان درمدرسه و افزایش انگیزه به تحصیل درآنان می‌گردد.

کلیدواژه‌ها

• آموزش صلح
• روابط بین‌فردی
• انگیزه تحصیلی