طیبه دهقانی فیروزآبادی؛ دکتر سیده خدیجه آرین
دوره 5، شماره 15 ، دی 1388، ، صفحه 125-148
چکیده
اینپژوهش بهمنظور، بررسی اثربخشی خودگوئیهایدرونی مثبت بر افزایشمیزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان انجام گرفته است. ابزاری که در این پژوهش مورد استفاده قرارگرفته است، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE) شرر و همکاران (1982) است که ضریب پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ برای خرده مقیاسهای خودکارآمدی عمومی و اجتماعی به ترتیب 86/0 ...
بیشتر
اینپژوهش بهمنظور، بررسی اثربخشی خودگوئیهایدرونی مثبت بر افزایشمیزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان انجام گرفته است. ابزاری که در این پژوهش مورد استفاده قرارگرفته است، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE) شرر و همکاران (1982) است که ضریب پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ برای خرده مقیاسهای خودکارآمدی عمومی و اجتماعی به ترتیب 86/0 و 71/0 گزارش شدهاست. جامعه آماری پژوهش، زنان متأهل مراجعه کننده به مرکز آموزش خانواده کمیته امداد امام خمینی(ره) غرب استان تهران بودند. از بین مراجعهکنندگانی که پس از فراخوان مرکز در تیرماه 86، داوطلب شرکت در دوره آموزشی شدند، پس از مصاحبه اولیه وکسب اطمینان از علاقه و تعهد آنها نسبت به شرکت در تمام جلسات، 24 نفر بهطورتصادفی انتخابشدند که در دوگروه 12نفر کنترل و آزمایش بهصورت تصادفی جایگزین شدند. سپس، اعضای دو گروه به پرسشنامه خود کارآمدی عمومی پاسخ دادند. آنگاه گروه کنترل در نوبت انتظار قرار گرفته و گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعت و نیمی در برنامه آموزش خودگوئیهای درونی مثبت برمبنای مفاهیم مکتب شناختدرمانی شرکت کردند. پس از آن، از هردوگروه پسآزمون به عمل آمد و دادههای حاصله توسط آزمون t برای مقایسه میانگینهای دو گروه مستقل مورد تجزیه و تحلیل واقع گردید. نتیجه پژوهش نشان داد که آموزش خودگوییهای مثبت در افزایش میزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان مورد نظر مؤثر بودهاست.