دکتر منصور سودانی؛ دکتر عبدالله شفیع آبادی؛ دکتر احمد اعتمادی؛ دکتر علی دلاور
دوره 5، شماره 14 ، تیر 1388، ، صفحه 40-56
چکیده
هدف از این پژوهش مقایسة اثربخشی درمان راهحل- محور دیشیزر به صورت انفرادی و توأم در کاهش تعارضات زناشویی بود.آزمودنیهای نمونة پژوهش شامل 33 زوج(66 نفر زن و مرد) از 150 زوج متقاضی مشاوره بودند که به دلیل درگیری و تعارض به شعب شورایحل اختلاف وابسته به دادگستری شهر اهواز مراجعهداشتند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه 42 سؤالی ...
بیشتر
هدف از این پژوهش مقایسة اثربخشی درمان راهحل- محور دیشیزر به صورت انفرادی و توأم در کاهش تعارضات زناشویی بود.آزمودنیهای نمونة پژوهش شامل 33 زوج(66 نفر زن و مرد) از 150 زوج متقاضی مشاوره بودند که به دلیل درگیری و تعارض به شعب شورایحل اختلاف وابسته به دادگستری شهر اهواز مراجعهداشتند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامه 42 سؤالی تعارضات زناشویی (99/0=α)که توسط براتی و زیر نظر ثنایی (1375) تهیه شده بود، استفاده شد و زوجهای نمونة پژوهش آن را در مرحلة قبل و بعد از مداخلهآزمایشی (ارائه متغیر مستقل) تکمیل نمودند. دادههای به دست آمده با روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی روی میانگین تفاضل نمرات پیشآزمون و پسآزمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج آماری نشان داد که هر دو شیوه زوج درمانی در کاهش تعارضات زناشویی مؤثر بودهاند. به علاوه در مقایسه شیوههای مختلف زوج درمانی با همدیگر نتایج زیر به دست آمد: بین شیوه انفرادی و توأم راه حل- محور در کل تعارضات زناشویی و خرده مقیاسهای کاهش همکاری، افزایش واکنش هیجانی، جلب حمایت فرزندان و افزایش رابطه با خویشاوندان خود تفاوت معنیداری مشاهده نشد. لیکن در خرده مقیاسهای کاهش رابطه با خویشاوندانهمسر و جدا کردن امور مالی، شیوة زوجدرمانی توأم راه حل- محور اثربخشتر و برای خردهمقیاس کاهش رابطه جنسی، شیوه انفرادی راه حل محوراثربخشتر نشان داد.