کامیار عظیمی؛ مهدی عرب زاده؛ مرضیه امینی
چکیده
هدف این مطالعه بررسی رابطه جهت‌گیری هدف پیشرفت و خودکارآمدی تحصیلی با تأخیر در رضامندی تحصیلی از طریق نقش واسطه‌ای یادگیری خودتنظیم بود. شرکت‌کنندگان پژوهش حاضر، شامل 220 نفر ( 124 نفر پسر و 96 نفر دختر) دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم دبیرستان‌های شهر اهواز بودند که به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. به منظور اندازه‌گیری ...
بیشتر
هدف این مطالعه بررسی رابطه جهت‌گیری هدف پیشرفت و خودکارآمدی تحصیلی با تأخیر در رضامندی تحصیلی از طریق نقش واسطه‌ای یادگیری خودتنظیم بود. شرکت‌کنندگان پژوهش حاضر، شامل 220 نفر ( 124 نفر پسر و 96 نفر دختر) دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم دبیرستان‌های شهر اهواز بودند که به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. به منظور اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش، مقیاس‌های تأخیر در رضامندی تحصیلی بیمبنتی و کارابینیک، یادگیری خودتنظیم پینتریچ و دی‌گروت، هدف پیشرفت تجدیدنظر شده الیوت و موریاما و خودکارآمدی تحصیلی مورگان-جینکز مورد استفاده قرار گرفتند. پایایی و روایی مقیاس‌های به کار گرفته شده از طریق ضریب آلفای کرونباخ، تنصیف و تحلیل عامل تأییدی احراز گردید. با استفاده از نرم‌افزار SPSS، AMOS و با به کار گیری روش پریچر و هیز مدل پیشنهادی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اولاً، جهت‌گیری هدف پیشرفت و خودکارآمدی تحصیلی به صورت مستقیم و مثبت پیش‌بین یادگیری خودتنظیم بودند. ثانیاً، یادگیری خودتنظیم نیز به صورت مستقیم و مثبت پیش‌بینی قوی برای تأخیر در رضامندی تحصیلی است. ثالثاً، یادگیری خودتنظیم نقش واسطه‌ای بین جهت‌گیری هدف پیشرفت و خودکارآمدی تحصیلی با تأخیر در رضامندی تحصیلی دارد. بنابراین، توجه به متغیرهای شناختی و انگیزشی مؤثر از یک‌سو، از پیامدهای شکست در مدرسه می‌کاهد و از سوی دیگر محیطی مناسب برای افزایش یادگیری و بهبود عملکرد فراهم می‌سازد.
